Mycielski Józef (1801–1885), uczestnik powstania 1831 r., działacz ziemiański w Wielkopolsce. Ur. 9 VIII w Kobylempolu, był synem Stanisława (zob.) i Anny z Mielżyńskich, bratem Ludwika (zob.) i Michała (zob.). Uczył się w Poznaniu, następnie w gimnazjum francuskim w Berlinie (w młodości lepiej mówił po francusku niż po polsku) i na tamtejszym uniwersytecie. Ze względów zdrowotnych (choroba płuc) wyjechał do Włoch. Ponieważ groziła mu służba w wojsku pruskim w charakterze prostego żołnierza (wybawiła go od tego protekcja w. ks. Konstantego), wrócił do Warszawy, gdzie jego brat Michał był adiutantem Konstantego. Cesarz Mikołaj I mianował go kamerjunkrem i zapewnił stanowisko w dyplomacji rosyjskiej; zamiast tego podjął pracę w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych. Zrezygnował z niej po 3 latach, gdy N. Nowosilcow starał się wymusić na nim donos na brata. Z ponownego pobytu za granicą wrócił z przygodami (aresztowanie przez policję pruską) na wieść o wybuchu powstania listopadowego. Wstąpił do jazdy poznańskiej i w stopniu podporucznika został przydzielony jako adiutant do korpusu Tomasza Łubieńskiego. Dzielnie stawał pod Grochowem i Dębem Wielkim; został ranny i odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Po bitwie pod Ostrołęką w maju 1831 Adam Czartoryski wysłał go z misją dyplomatyczną do Berlina, licząc na dobrą tam pozycję rodziny Mycielskich. Ze względu na kwarantannę nie przedostał się jednak przez granicę i zlecenie przekazał Edwardowi Raczyńskiemu.
Po upadku powstania zajął się M. gospodarowaniem dobrami w Wielkopolsce, znacznie już uszczuplonymi (matka sprzedała rządowi dobra szamotulskie), osiadł na pół wieku w Kobylempolu, dziedzicząc następnie po braciach Spławie i Gałowo. Należał do pionierów racjonalnej gospodarki: w Kobylempolu zbudował pałac według projektu architekta F. A. Stülera, założył ogród warzywny i owocowy (pierwszy sprowadził z Francji karłowate drzewka) i rozwijał przemysł rolniczy (gorzelnia, 1872 – browar, którego produkty wywoził do Niemiec). Przekonań był skrajnie konserwatywnych i klerykalnych. Wziął udział w Kasynie Gostyńskim (1835), ale odmówił poparcia Tow. Naukowej Pomocy, mimo dobrych stosunków z Karolem Marcinkowskim i Maciejem Mielżyńskim. W r. 1846 potępił spiski, w r. 1848 najpierw zajął stanowisko wyczekujące, a potem stanął na czele Ligi Polskiej w pow. poznańskim, plasując się w Lidze na jej prawicy. W latach czterdziestych zasiadał także w sejmiku prowincjonalnym. Jako prezes Tow. Rolniczego poznańsko-szamotulskiego brał udział w tworzeniu Centralnego Tow. Gospodarczego (1860). Niespodziewanie w r. 1863 spróbował szerszej działalności politycznej; w maju ruszył do Rzymu, dobrze przyjęty na audiencji przez Piusa IX (odznaczony gwiazdą Sylwestra), słał raporty do Władysława Czartoryskiego, który planował osadzenie go jako agenta w Rzymie. Nim jednak do tego doszło, wrócił do Poznania. W l.n. występował już rzadko (1866 – wchodził w skład komitetu wyborczego, 1876 – brał udział w wiecu polsko-katolickim w Poznaniu, zwróconym przeciw liberalizmowi). Zmarł 10 IV 1885 w Kobylempolu, pochowany został w kościele Filipinów w Gostyniu 14 IV.
Ożeniony był (1833) z Izabellą Brzostowską (zm. 1882), z którą miał dwoje dzieci, zmarłych w dzieciństwie.
Wojtkowski, Bibliogr. historii Wpol., I; Żychliński, VIII 474; – Jakóbczyk W., Studia nad dziejami Wielkopolski, P. 1951 I; Komierowski R., Rys historyczny 25-lecia istnienia Centralnego Towarzystwa Gospodarczego, P. 1886; Skałkowski A., Bazar Poznański, P. 1938; Stablewski F., Mowa na pogrzebie, w: Mowy żałobne, P. 1912; Staszewski J., Gen. Michał Mycielski i udział rodziny Mycielskich w powstaniu listopadowym, P. 1930 (fot.); Szafrański F., Gustaw Potworowski, P. 1939; – Motty M., Przechadzki po mieście, W. 1957 I–II; Polska działalność dyplomatyczna w 1863–1864 r., W. 1937–63 I–II; – „Dzien. Pozn.” 1885 nr 83; „Kur. Pozn.” 1885 nr 82; „Posener Tageblatt” 1885 nr 169; „Posener Zeitung” 1885 nr 265.
Adam Galos